H Άνδρος της Καραϊβικής κρύβει πολλά (και ένοχα…) μυστικά!

Μια ματιά στον χάρτη της Καραϊβικής, στις Μπαχάμες, φτάνει για να νιώσεις έκπληξη: Το πιο μεγάλο από τα νησιά του αρχιπελάγους, που έχει φτάσει πια να είναι συνώνυμο με τις εξωτικές διακοπές, ονομάζεται… Άνδρος! Πριν αρχίσει κάποιος τις εθνικιστικές κορώνες πως «όλα οι Έλληνες τα έφτιαξαν», να ξεκαθαρίσουμε ότι, παρά την σημαντική ελληνική παρουσία εκεί, το όνομα δεν έχει σχέση με την Ελλάδα. Το νησί, όμως, κρύβει διάφορες πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, μερικές όχι και τόσο αθώες…

🔎Το νησί Άνδρος (προφέρεται Άντρος) έχει έκταση 5.957 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Είναι, δηλαδή, λίγο μεγαλύτερο από ολόκληρο το νομό Αιτωλοακαρνανίας. Για να καταλάβετε πόσο ξεχωρίζει, αρκεί αυτό: Είναι πιο μεγάλο από ΟΛΑ τα υπόλοιπα νησιά του αρχιπελάγους μαζεμένα!

🔎Σ’ αυτήν, όμως, την τεράστια έκταση (τηρουμένων των αναλογιών) ζουν ΜΟΝΟ κάτι λιγότεροι από 8.000 κατοίκους. Δηλαδή μόλις το 2% του πληθυσμού της χώρας. Πώς γίνεται αυτό; Η απάντηση είναι ένα μίγμα γεωγραφίας, ιστορίας και… μυστηρίου.

🔎Κατ’ αρχάς, το όνομα. Όσο κι αν μοιάζει με την ελληνική Άνδρο, την αρχόντισσα των Κυκλάδων με τους αέρηδες, τους καπεταναίους και τους εφοπλιστές, η Άνδρος της Καραϊβικής δεν πήρε το όνομά της από την Ελλάδα. Υπάρχουν, ωστόσο, δύο δυνατές εκδοχές: Η πρώτη αποδίδει το όνομα στον σερ Έντμουντ Άντρος, ο οποίος ήταν διοικητής των βασιλικών δυνάμεων στα (επίσης βρετανικά τότε) νησιά Μπαρμπέιντος το 1672 και αργότερα έγινε κυβερνήτης της Νέας Υόρκης και της Μασσαχουσέτης στις σημερινές ΗΠΑ.

🔎Η δεύτερη εκδοχή αναφέρει ότι το όνομα Άντρος είναι παρήχηση του ονόματος Άντριους (Ανδρέας) και το έφεραν μαζί τους άποικοι που κατοίκησαν το νησί στα τέλη του 18^ου αιώνα (1787), όταν έφυγαν από τις ακτές της σημερινής Ονδούρας κι ένα νησάκι, που βρίσκεται εκεί, αλλά ανήκει στην Κολομβία και λεγόταν Σεντ Άντριους (και σήμερα, κατά το ισπανικότερο, Σαν Αντρές).

🔎Στην Άνδρο της Καραϊβικής βρέθηκαν πράγματι Έλληνες. Οι οποίοι προσελκύθηκαν εκεί από τα σφουγγάρια, τα οποία αφθονούσαν, όπως και σε όλη την περιοχή κάτω από τη Φλόριντα. Από το 1840 ως το 1930 υπήρχε σημαντική ελληνική παρουσία σφουγγαράδων, κυρίως βέβαια από την Κάλυμνο, όπου η συγκεκριμένη ειδικότητα είχε γίνει δεύτερη φύση των κατοίκων. Δούλεψαν εκεί για περίπου έναν αιώνα, μέχρι που λόγω φυσικού φαινομένου (ερυθρά παλίρροια) τα σφουγγάρια εξαφανίστηκαν, γι’ αυτό μετακόμισαν μαζικά στη Φλόριντα, στην περιοχή Τάρπον Σπρινγκς, όπου ακόμα υπάρχει μια κουκίδα Ελλάδας.

🔎Πιθανότατα το οικείο όνομα να βοήθησε τους Καλύμνιους σφουγγαράδες να πάρουν τη μεγάλη απόφαση να μεταναστεύσουν στην άλλη άκρη του κόσμου. Αλλά το νησί εμφανιζόταν μ’ αυτό το όνομα σχεδόν από δύο αιώνες πριν, οπότε η πιθανότητα να ονομάστηκε έτσι από Έλληνες (την οποία διαβάζουμε συχνά-πυκνά στο διαδίκτυο) είναι μηδαμινή.

🔎Ο πληθυσμός της Άνδρου της Καραϊβικής είναι πραγματικά… κάθε καρυδιάς καρύδι. Οι αυτόχθονες κάτοικοι, οι Ινδιάνοι Λουκαγιάν, αριθμούσαν περίπου 40.000 το 1499, όταν ο Αμέρικο Βεσπούκι σ’ ένα από τα ταξίδια του έριξε άγκυρα στο νησί. Όλοι εξαφανίστηκαν.

🔎Λέγεται ότι μεταφέρθηκαν βίαια κατά χιλιάδες στην Ισπανιόλα (το ακόμα μεγαλύτερο νησί που σήμερα είναι χωρισμένο σε δύο κράτη, την Αϊτή και τη Δομηνικανή Δημοκρατία), όπου είχε αρχίσει ήδη μια στυγνή οικονομική εκμετάλλευση με τεράστιες φυτείες ζάχαρης και χρειάζονταν τζάμπα εργατικά χέρια.

🔎Ήταν τέτοια η απόλυτη εξαφάνιση των Ινδιάνων, που η ισπανική αποστολή του 1520, η οποία έπιασε στο νησί, ανακάλυψε μόνο… 11 κατοίκους!

🔎Από το 1648, θεωρητικά, οι Βρετανοί είχαν βάλει πόδι στις σημερινές Μπαχάμες. Αλλά δεν υπήρχε έγγραφο για να το πιστοποιεί και τα νησιά ήταν πάνω από 700, οπότε… τρέχα γύρευε τι ανήκε σε ποιον. Αυτά ορίστηκαν το 1783, όταν πια η Βρετανία είχε χάσει και τις ΗΠΑ και κανόνιζε τις δουλειές της στη θάλασσα. ΜΕ συμφωνία ανάμεσα στην Βρετανία και την Ισπανία, η Βρετανία αναγνώριζε την ισπανική κυριαρχία στη χερσόνησο της Φλόριντα και η Ισπανία έκανε το ίδιο με τα νησιά.

🔎Μέχρι τότε, βέβαια, και για έναν αιώνα η Άνδρος ήταν ένα γκρίζο νησί. Κυρίαρχοι στις ακτές του ήταν διάσημοι πειρατές, ανάμεσά τους ο Χένρι Μόργκαν (ναι, αυτός που έδωσε το όνομά του στο ρούμι Captain Morgan’s). Αργότερα έφτασαν στο νησί άποικοι από τις ΗΠΑ που ήθελαν να μείνουν πιστοί στο βρετανικό στέμμα, με τους σκλάβους τους.

🔎Όταν το 1821 οι ΗΠΑ αγόρασαν τη Φλόριντα από τους Ισπανούς, αρκετοί Ινδιάνοι της φυλής των Σεμινόλε και Αφρικανοί σκλάβοι για να γλυτώσουν τη δουλεία έφτιαχναν μονόξυλα και κάλυπταν την απόσταση μέχρι την Άνδρο, προς αναζήτηση ελευθερίας. Μετά, όπως αναφέραμε, ήλθαν οι Έλληνες, και το νησί απέκτησε μια φυλετική πανσπερμία, αν και ποτέ δεν έφτασε ούτε καν τον αρχικό πληθυσμό των Ινδιάνων.

 🔎Γιατί συνέβη αυτό; Εξήγηση επίσημη δεν υπάρχει. Υπήρχε ισχυρή οικονομική δραστηριότητα, όχι μόνο με την σπογγαλιεία, αλλά και την καλλιέργεια σισάλ και την υλοτομία. Αλλά και πολλά ενδιαφέροντα πράγματα για τους τουρίστες, όπως οι διάσημες «μπλε τρύπες», καταβόθρες στην ξηρά που κατέληγαν στη θάλασσα και εξάπτουν μέχρι σήμερα τους δύτες όλης της υφηλίου. Και παραλίες υπήρχαν πολλές και καλές, όπως σε όλα τα νησιά βέβαια.

🔎Από το 1950 και για 20 χρόνια σχεδόν όλο το βόρειο τμήμα του νησιού (θεωρείται ένα νησί, αν και είναι τρία, έχουν όμως ελάχιστη απόσταση μεταξύ τους που θεωρείται ενιαίο) αποψιλώθηκε τελείως από δέντρα, κατά διαταγή των Βρετανών. Δεν υπήρξε επίσημος λόγος για κάτι τέτοιο. Τότε αναπτύχθηκαν οι πρώτες θεωρίες συνωμοσίας, ότι «κάτι συμβαίνει» στην Άνδρο όχι μόνο από τους Άγγλους, αλλά και τους Αμερικανούς εκεί δίπλα. Ακούγονταν ιστορίες για μυστικές βάσεις υποβρυχίων, για υποθαλάσσια «τεχνικά» πειράματα (στρατιωτικά δηλαδή) κτλ.

🔎Με πρωτοβουλία του σερ Λίντεν Πίντλινγκ, επί μακρόν βουλευτή του νησιού, οι Μπαχάμες έκαναν το αποφασιστικό βήμα προς την ανεξαρτησία από τη Βρετανία στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Λίγες μέρες πριν τις 10 Ιουλίου, όπου είχε οριστεί ως η ημέρα μεταφοράς της εξουσίας, οι Βρετανοί ανακοίνωσαν τη συμφωνία παραχώρησης της περιοχής του Φρες Κρικ στο AUTEC (Atlantic Undersea Test and Evaluation Center, Κέντρο Ατλαντικών Υποθαλάσσιων Ερευνών και Αξιολόγησης).

🔎Εγκαταστάσεις στην περιοχή είχε η συγκεκριμένη υπηρεσία από το 1964 και τα όποια αποτελέσματα αυτών των ερευνών κρατούνταν μυστικά. Ακόμα μυστικά είναι. Η νέα κυβέρνηση των νησιών δεν μπορούσε να αναθεωρήσει τη συμφωνία, που έκλεισε ερήμην της. Οι Αμερικανοί έχουν την πλήρη κυριότητα της περιοχής και δεν ανακοινώνουν τι κάνουν εκεί.

🔎Είναι χαρακτηριστικό και κάτι άλλο: Το 1975 ο Ζακ Υβ Κουστό, ο διάσημος αυτός εξερευνητής των θαλάσσιων βυθών, είχε συνεννοηθεί με την κυβέρνηση στις Μπαχάμες για να δημιουργήσει ένα από τα εκπληκτικά του ντοκιμαντέρ, που θα εξερευνούσε τον βυθό της περιοχής. Ενώ είχε πάρει άδεια, αυτή ανακλήθηκε λίγες εβδομάδες αργότερα.

🔎Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε το 1976, αλλά χωρίς πλάνα της περιοχής, με τίτλο «Μυστήρια των Κρυμμένων Κοραλλιογενών Βράχων». Όποιος έβλεπε το ντοκιμαντέρ δεν βλέπει κανένα μυστήριο. Ο τίτλος λέγεται ότι ήταν η… εκδίκηση του Κουστό επειδή του αρνήθηκαν την υποθαλάσσια κινηματογράφηση της περιοχής.

🔎Τι λέγεται ότι κάνουν εκεί; Πολλά. Από το ότι έχουν εγκαταστήσει ένα σύστημα διοίκησης των υποθαλάσσιων πομπών ειδοποίησης για ξένα υποβρύχια μέχρι δοκιμές υπερσύγχρονων υποθαλάσσιων όπλων, που έχουν να κάνουν με τον έλεγχο των κυμάτων και την πρόκληση κυκλώνων και τυφώνων. Ήλθε πάλι το θέμα στην επιφάνεια τις τελευταίες ημέρες με τον κυκλώνα που έπληξε τη Φλόριντα. Τι είναι ακριβές απ’ όλα αυτά; Δεν γνωρίζουμε, φυσικά. Ούτε θα ανακοινωθεί ποτέ.

🔎Το AUTEC δημοσιεύει πού και πού κάποια επιστημονικά αποτελέσματα, αλλά οι συνομωσιολόγοι επιμένουν ότι αυτά είναι για… ξεκάρφωμα και άλλο είναι το πραγματικό αντικείμενό τους. Πολύ πιο ένοχο από επιστημονικές έρευνες.  Μην ξεχνάμε ότι το νησί, όπως και όλες οι Μπαχάμες, ορίζουν την δυτική πλευρά του διαβόητου «Τριγώνου των Βερμούδων». Εκεί κι αν υπάρχουν θεωρίες συνομωσίας…

🔎To παρατσούκλι που έχουν δώσει οι ίδιοι οι Μπαχαμέζοι στο νησί Άντρος είναι «Κοιμώμενος Γίγαντας». Δηλαδή, έχει τόσες αναξιοποίητες δυνατότητες, που αν ξυπνήσει, μπορεί να επισκιάσει τα υπόλοιπα νησιά. Ο τουρισμός ανεβαίνει, αλλά δεν είναι μαζικός. Οι τουρίστες περιορίζονται σε δύτες που προσελκύονται από τις «μπλε τρύπες» και επαγγελματίες ψαράδες. Τα μέρη που μπορούν να επισκεφθούν, βέβαια, είναι συγκεκριμένα και εγκεκριμένα. Κάποιοι επιθυμούν αυτός ο γίγαντας να μην ξυπνήσει ποτέ.

Μογγολία, η γέμιση στο σάντουιτς που τη θέλουν όλοι

Τι κάνεις ως λαός όταν η πατρίδα σου έχει την ατυχία να βρίσκεται ανάμεσα σε δύο υπερδυνάμεις; Όταν, μάλιστα, ήσουν κι εσύ υπερδύναμη τα παλιά τα χρόνια και αισθάνεσαι όλη αυτή την υπερηφάνεια που σου δίνει το ένδοξο παρελθόν;

🔎Η Μογγολία, όπως τη βλέπουμε στο χάρτη, δεν έχει καμία σχέση με τους Μογγόλους. Δηλαδή αυτές τις φυλές που χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους σαν μέρος της μεγάλης μογγολικής οικογένειας. Αυτοί είναι διασκορπισμένοι όχι μόνο στη Μογγολία, αλλά και στη Ρωσία και την Κίνα. Για την ακρίβεια, ο πληθυσμός των Μογγόλων που ζει εκτός Μογγολίας είναι τριπλάσιος απ’ αυτόν που ζει στη χώρα!

🔎Η περιοχή που ζουν ακόμα και σήμερα οι μογγολικές φυλές μπορεί να είναι στη συντριπτική της πλειοψηφία είτε άγονη στέπα, είτε έρημος (Γκόμπι), αλλά γεωπολιτικά αποτελεί ένα… εύγευστο σαλάμι σ’ ένα σάντουιτς, τα δύο ψωμάκια του οποίου είναι δύο τεράστιες δυνάμεις, Ρωσία και Κίνα.

🔎Η στέπα και η έρημος μπορεί να είναι άγονη, αλλά παίζει ήδη μεγάλο γεωπολιτικό ρόλο. Και θα παίξει ακόμα μεγαλύτερο τα επόμενα χρόνια, όταν θα έλθει στο προσκήνιο η υποβόσκουσα κόντρα των ΗΠΑ με την Κίνα.

🔎Οι Μογγόλοι ζουν μεγάλες στιγμές τα τελευταία χρόνια. Όλοι οι μεγάλοι τους χαϊδεύουν. Αμερικανοί, Κινέζοι, Ρώσοι. Κι αυτοί, επειδή δεν είναι ούτε αφελείς, ούτε ηλίθιοι, σκέφτονται πώς να παίξουν τα χαρτιά τους για να έχουν τα πιο σημαντικά οφέλη.

🔎Η ιστορία των Μογγόλων ξεκινάει από παλιά, αλλά δεν χρειάζεται να επεκταθούμε πολύ. Απλά να γνωρίζουμε ότι οι μογγολικές πολεμοχαρείς νομαδικές φυλές ζουν εκεί για πολλούς αιώνες. Ο Τεμουτζίν, που εμείς οι δυτικοί τον γνωρίζουμε ως Τζένγκις Χαν, ήταν ο πρώτος που ένωσε τις φυλές και το αποτέλεσμα αυτής της ένωσης και των επιθετικών πολέμων που προέκυψαν είναι η μεγαλύτερη αυτοκρατορία σε έκταση που γνώρισε ποτέ η υφήλιος (από το 1206 μ.Χ. ως το 1338 μ.Χ.).

🔎Παρένθεση γεωγραφική: Γράφοντας «Μογγολία» δεν εννοούμε μόνο το κράτος Μογγολία, που βλέπουμε στο χάρτη. Για πολλούς αιώνες αυτή η περιοχή, που ισούται με 12 Ελλάδες περίπου, ήταν γνωστή ως… Εξωτερική Μογγολία.

🔎Διότι, προφανώς, υπήρχε και η… Εσωτερική Μογγολία. Και υπάρχει ακόμα, μόνο που δεν είναι ανεξάρτητο κράτος, αλλά διοικητική ενότητα της Κίνας, με την ονομασία «Αυτόνομη περιοχή της Εσωτερικής Μογγολίας», που έχει έκταση όσο περίπου 9 Ελλάδες.

🔎Βεβαίως με το «αυτόνομη» μην πάει ο νους σας σε αυτονομία και ελευθερία. Απλά, εκεί υπήρξε μια κάποια προστασία της μογγολικής γλώσσας και κουλτούρας. Οι Μογγόλοι της Κίνας αποτελούν μόλις το 17% του πληθυσμού της Εσωτερικής Μογγολίας, όμως είναι περίπου 6,5 εκατομμύρια, δηλαδή… σχεδόν διπλάσιοι από τους Μογγόλους που ζουν στο κράτος Μογγολία (3,5 εκατομμύρια).

🔎Εκτός απ’ αυτούς τους Μογγόλους, τους Χάλκα όπως λένε οι ίδιοι τους εαυτούς τους, υπάρχουν και άλλοι. Οι οποίοι ζουν στη Ρωσία. Και δεν ονομάζονται Μογγόλοι, αλλά «Μπουριάτ» και «Oϊράτ». Επίσης, η φυλή των Τουβίνων, που ζουν στην Τούβα (σήμερα η Δημοκρατία της Τούβα είναι ένα από τα κομμάτια που συνθέτουν τη Ρωσική Ομοσπονδία) θεωρείται ο συνδετικός κρίκος μεταξύ μογγολοειδών και τουρκογενών λαών. Η γλώσσα τους είναι τουρκογενής, αλλά η κουλτούρα τους, η θρησκεία οι παραδόσεις τους μογγολοειδείς.

🔎Οι Μογγόλοι γενικά δεν τα πήγαιναν καλά ούτε με τις κινεζικές φυλές στο νότο, ούτε και με τις τουρκογενείς φυλές στην κεντρική Ασία. Αλληλεπίδραση υπήρξε, αλλά και πολλοί πόλεμοι μεταξύ τους. Το 1691 μ.Χ. σχεδόν όλη η περιοχή της Μογγολίας υποτάχθηκε στην κινέζικη δυναστεία των Qing, της οποίας οι αυτοκράτορες δεν ήταν Κινέζοι Χαν, αλλά Μαντζουριανοί, που ζούσαν στα ανατολικά τους.

 🔎Οι «βόρειες» μογγολικές φυλές από τον 15ο αιώνα άρχισαν να αισθάνονται την πίεση των Ρώσων, που προωθούνταν αργά αλλά μεθοδικά σ’ όλη τη Σιβηρία. Oι Οϊράτ εξασθένησαν μετά από συνεχείς πολέμους με τους Καζάκους εκεί δίπλα και τελικά υποτάχθηκαν στους Ρώσους (σήμερα ζουν στην ρωσική αυτόνομη δημοκρατία του Αλτάι).

🔎Οι Μπουριάτοι, που ζούσαν στα νότια της τεράστιας λίμνης Βαϊκάλης, αντιστάθηκαν στους Κοζάκους (προσοχή, άλλο οι ΚΑζάκοι του Καζακστάν, άλλο οι ΚΟζάκοι που ήταν ρωσογενείς στρατιωτικές δυνάμεις πιστές στον τσάρο), αλλά στο τέλος έγιναν κι αυτοί φόρου υποτελείς  από το 1689 και ως το 1727. Από τότε και επίσημα οι μογγολικές φυλές ήταν διαιρεμένες στις δύο αυτοκρατορίες.

🔎Το 1911, όταν και έπεσε η μαντζουριανή δυναστεία των Qing στην Κίνα, οι Μογγόλοι έκαναν την κίνησή τους. Είπαν ότι αυτοί έχουν δηλώσει την υποταγή τους στον αυτοκράτορα, οπότε τώρα που δεν υπάρχει αυτοκράτορας δεν ισχύει τίποτα. Το κράτος Μογγολία, λίγο πολύ στην έκταση που την ξέρουμε σήμερα, αποσπάστηκε από την Κίνα εκείνη τη χρονιά, το 1911. Οι Κινέζοι δεν το δέχτηκαν βέβαια, μετά από τόσους αιώνες κι άρχισαν τις επιθετικές κινήσεις, για να «γονατίσουν» τους Μογγόλους.

🔎Οι νότιες μογγολικές φυλές, αυτές που ζουν στη σημερινή «Εσωτερική Μογγολία», αποδέχτηκαν την κυριαρχία της Δημοκρατίας της Κίνας. Στην ουσία πίστεψαν τους Κινέζους, ότι η νέα κινέζικη δημοκρατία θα είναι «πέντε λαοί» (Κινέζοι, Μογγόλοι, Θιβετιανοί, Μαντζουριανοί και Ουιγούροι). Η παλιά, «δημοκρατική» σημαία της Κίνας (που χρησιμοποιήθηκε από το 1912 ως το 1928) είχε πέντε οριζόντιες ρίγες, που συμβόλιζαν τους πέντε λαούς. Οι Μογγόλοι ήταν το μπλε χρώμα στη σημαία.

🔎Η Μογγολία τελικά παρέμεινε στο χάρτη ως ανεξάρτητο κράτος λόγω της Ρωσίας. Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, υπήρχαν σκέψεις να λειτουργήσει η Μογγολία ως «μαξιλαράκι» (buffer zone) μεταξύ ΕΣΣΔ και Κίνας. Με Σοβιετική βοήθεια, η Μογγολία ανακήρυξε πάλι την ανεξαρτησία της το 1921 και τότε αναγνωρίστηκε απ’ όλα τα κράτη. Στην ουσία, πάντως, υπήρξε ένας σοβιετικός δορυφόρος. Το 1928 έγινε και φιλο-σοβιετικό πραξικόπημα, επειδή ο τότε ηγέτης είχε… ροπές προς τον εθνικισμό. Έκτοτε δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι η Μογγολία λειτουργούσαν περίπου σαν σοβιετική δημοκρατία, απλά δεν ήταν ενταγμένη στην ΕΣΣΔ.

🔎Και η Τούβα; Η περιοχή της Τούβα από το 1.759 μ.Χ. ήταν Κίνα. Το 1911 αποσπάστηκε κι αυτή από την Κίνα, αλλά και από τη Μογγολία. Το 1921, επίσης με σοβιετική υποστήριξη, αυτοανακηρύχθηκε ανεξάρτητη με την ονομασία Λαϊκή Δημοκρατία της Τούβα. Την αναγνώρισαν η ΕΣΣΔ, η Μογγολία και… κανένας άλλος!

🔎Η Τούβα παρέμεινε «ανεξάρτητη» μέχρι το 1944, όταν αποφάσισε να κάνει το βήμα που όλοι περίμεναν, δηλαδή να «ενσωματωθεί» στη Σοβιετική Ένωση. Στην αρχή ως «Αυτόνομη Περιοχή» (όμπλαστ) και από το 1961 ως «αυτόνομη δημοκρατία». H οποία το 1990 έγινε απλά «Δημοκρατία» της Ρώσικης Ομοσπονδίας.

🔎Λεπτομέρεια σημαντική: Από όλες τις «αυτόνομες δημοκρατίες» που βρίσκονται στη Ρωσία ΕΚΤΟΣ της περιοχής του Καυκάσου, η Τούβα έχει μακράν το μεγαλύτερο «εθνικό» ποσοστό: Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, περισσότεροι από το 82% των 304.000 κατοίκων της δηλώνουν Τουβίνοι και μόνο 16% Ρώσοι.

🔎Το πιο διάσημο τέκνο των Τουβίνων είναι ο Σεργκέι Σοϊγκού. O οποίος μέχρι τον περασμένο Μάιο ήταν ο υπουργός Άμυνας της Ρωσίας και θεωρούνταν πανίσχυρος πριν ξεκινήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια παρουσιάστηκε ελάχιστα. Σαφώς πολύ λιγότερο από όσο περιμένει κάποιος να εμφανιστεί ένας υπουργός Άμυνας μιας χώρας που βρίσκεται σε πόλεμο.

🔎Ο Σοϊγκού δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Κρατάει από γερό τζάκι, που λένε, στην περιοχή της Τούβα, ο πατέρας του ήταν εκτός των άλλων βουλευτής της τοπικής βουλής. Πολιτικός μηχανικός σπούδασε, αλλά συνδέθηκε πολύ με τον Πούτιν και κέρδισε την εμπιστοσύνη του, ώστε να αναλάβει υπουργός κρίσεων, κυβερνήτης της περιοχής της Μόσχας για λίγο, και υπουργός Άμυνας τα δέκα τελευταία χρόνια. Από τον Μάιο είναι γραμματέας του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας. Θεωρητικά, αναβαθμίστηκε. Ουσιαστικά, οι αρμοδιότητές του ψαλιδίστηκαν.

🔎Κάθε φορά που ο Σοϊγκού ταξιδεύει στην Κιζίλ, την πρωτεύουσα της Τούβα, γίνεται χαμός. Τον λατρεύουν. Αυτό, βέβαια, τον Πούτιν δεν τον ενοχλεί, ή τέλος πάντων δεν τον ενοχλούσε. Επιπλέον, ο Σοϊγκού μιλάει και άπταιστα κινέζικα, μογγόλικα, γιαπωνέζικα και τούρκικα, εκτός από ρώσικα, αγγλικά και την μητρική του γλώσσα, τα τουβίνικα.

🔎Στις συναντήσεις που είχε ο Πούτιν με αξιωματούχους Κίνας και Μογγολίας, ο Σοϊγκού ήταν σχεδόν πάντα δίπλα. Και πολλές φορές μιλούσε στους άλλους στη γλώσσα τους. Ούτε αυτό ενοχλεί τον Πούτιν, ή τουλάχιστον δεν τον ενοχλούσε. Όπως δεν τον ενοχλούσε το ότι κάθε φορά που ο Σοϊγκού ετοιμαζόταν να ταξιδέψει στην Κίνα έκανε και μια… στάση στη Μογγολία, όπου τα ξαδελφάκια του οι Μογγόλοι τον υποδέχονταν με τιμές αρχηγού κράτους.

🔎Ο Σοϊγκού θα μπορούσε να είναι ένα πρόσωπο-κλειδί για την ευρύτερη περιοχή της Μογγολίας. Η οποία για τη Ρωσία, έτσι που τα κατάφερε να κόψει τις επαφές της με τη Δύση, αποκτά όλο και μεγαλύτερη σημασία.

🔎Με το που ανέλαβε το 2000, άλλωστε, ο Πούτιν μια από τις πρώτες επισκέψεις που προγραμμάτισε ήταν στη Μογγολία. Πρώτη φορά πήγε Ρώσος πρόεδρος εκεί, είχαν να δουν ηγέτη του βόρειου γείτονά τους από τον Λεονίντ Μπρέζνιεφ το 1974. Η Ρωσία τροφοδοτεί τη Μογγολία με φτηνό πετρέλαιο και φυσικό αέριο, και το 2005 διέγραψε το 98% των χρεών που της είχε η γειτόνισσά της (τα οποία, βέβαια, ήταν σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στο μεγάλο ρώσικο ΑΕΠ).

🔎Αυτές οι κινήσεις δεν θα μπορούαν παρά να έχουν αποτέλεσμα. Σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιεύτηκε σε ρώσικη ιστοσελίδα το 2017, περισσότεροι από το 90% των κατοίκων της Μογγολίας αισθάνονται «φιλική χώρα» τη Ρωσία.

🔎Υπάρχουν σχέδια για πάνω από 17(!) αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου, οι οποίες θα ξεκινούν από τη Σιβηρία και θα κατευθύνονται στην Κίνα ΜΕΣΩ του μογγόλικου εδάφους. Ανάμεσά τους κι ένας πραγματικά θηριώδης, που θα ξεκινάει από το Ιρκούτσκ και θα καταλήγει στο Πεκίνο. Η Μογγολία παίζει το ρόλο της γέφυρας για την υλοποίηση αυτών των σχεδίων. Καταλαβαίνετε ότι τώρα που το ρώσικο αέριο και πετρέλαιο (ειδικά από τη Σιβηρία) δεν θα κατευθύνεται στην Ευρώπη, αλλά κυρίως στην Κίνα, η περιοχή παίζει όλο και μεγαλύτερο ρόλο στα ρώσικα συμφέροντα.

🔎Οι Κινέζοι έχουν κάνει μεγάλες προσπάθειες από το 1990 να «εξομαλύνουν» τις σχέσεις τους με τη Μογγολία. Κατ’ αρχάς, εγγυήθηκαν ότι δεν έχουν εδαφικές βλέψεις, κάτι που εξαρχής ήθελαν οι Μογγόλοι. Κατά δεύτερον, έγιναν μακράν ο πρώτος και σημαντικότερος εμπορικός εταίρος της Μογγολίας. Τους «παραχώρησαν» και το λιμάνι του Τιαντσίν για τις εμπορικές τους συναλλαγές. To 78% των μογγολικών εξαγωγών καταλήγει στην Κίνα. Νούμερο αδιανόητο.

🔎Κι οι Αμερικανοί, βέβαια, δεν πάνε πίσω στα χάδια. Οι ΗΠΑ, μάλιστα, το 2019 περιέγραψαν τη σχέση τους με τη Μογγολία ως αυτή του «τρίτου γείτονα»! Εκτός από τους Ρώσους και τους Κινέζους, δηλαδή, θέλουν κι αυτοί να χωθούν. Για την ώρα μέσω δωρεών στην εκπαίδευση και στην οικονομική ανάπτυξη.

🔎Κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19 οι ΗΠΑ προμήθευσαν στη Μογγολία πάνω από 2 εκατομμύρια εμβόλια. Οι δύο χώρες υπέγραψαν το 2023 συμφωνία «Ανοιχτών Ουρανών», που επιτρέπει σε αμερικανικά (εμπορικά) αεροσκάφη να διέρχονται από τον μογγολικό εναέριο χώρο. Οι Μογγόλοι σε ποσοστό 58% προτιμούν, λέει, να βρίσκονται στην σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, έναντι μόλις 5% που διαφωνούν και 37% που απλά εκφράζουν ανησυχίες.

🔎Τι παρατηρείτε; Ότι αυτή τη στιγμή οι Μογγόλοι εμφανίζονται να τους θέλουν όλους! Και με τους Ρώσους αισθάνονται φίλοι, και τους Αμερικανούς θέλουν κοντά, και με τους Κινέζους κάνουν όλες τις δουλειές τους. Και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ. Το απολαμβάνουν. Και περιμένουν τη στιγμή που θα κάνουν την κίνησή τους.

Μουσαντάμ: Το πιο ακριβό «δάχτυλο» της υφηλίου που έγινε μπόνους αφοσίωσης!

 

Αν ρίξετε μια ματιά στην απώτατη νοτιοανατολική άκρη της χερσονήσου της Αραβίας, θα διαβάσετε και το όνομά της: «Μουσαντάμ». Αν αυτό το όνομα δεν σας λέει απολύτως τίποτα, μην στεναχωριέστε καθόλου. Ακόμα και οι κάτοικοί του, και οι γείτονές του, δεν το αποκαλούν έτσι. Προτιμούν μια άλλη, ανεπίσημη μεν, αλλά πιο δημοφιλή ονομασία: «Αλ Ισμπίε». Το δάχτυλο.

🔎Αλήθεια, δεν μοιάζει σαν δάχτυλο αυτή η δαντελένια γλώσσα γης; Τόσο δαντελένια, που την παρομοιάζουν με τα νορβηγικά φιόρδ; Ένα δάχτυλο που μοιάζει έτοιμο να τεντωθεί κι άλλο και να αγγίξει απέναντι, την ακτή του Ιράν. Και να κλείσει τελείως το περιβόητο Στενό του Ορμούζ, το μέρος από το οποίο περνάει και διακινείται το μισό πετρέλαιο που κινεί τον κόσμο.

🔎Το «δάχτυλο» αυτό είναι ένα από τα πιο κομβικά γεωστρατηγικά σημεία του πλανήτη. Γι’ αυτό και κουβαλάει μια πολύ περίεργη ιστορία. Μια ιδέα αυτής της ιστορίας μπορεί να πάρει κανείς από τα σύνορα, που είναι τόσο μπερδεμένα εκεί, όσο πουθενά. Το τελευταίο και πιο σημαντικό μέρος του δαχτύλου ανήκει στο Ομάν, αν και δεν έχει σύνορα με το ομώνυμο σουλτανάτο, ούτε ποτέ κατακτήθηκε από τον στρατό του Ομάν!

🔎Κι αν κάποιος θελήσει από το Ομάν να φτάσει οδικώς στο «δάχτυλο», θα πρέπει να περάσει στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, να διασχίσει τρία απ’ αυτά, να φτάσει σ’ έναν θύλακα του Ομάν μέσα στα ΗΑΕ, να περάσει και πάλι στο Εμιράτο του Σάρτζα και μετά από τέσσερις (!) συνοριακούς ελέγχους να φτάσει, επιτέλους, στο Μουσαντάμ.

🔎Σ’ αυτό το μπακλαβωτό από σύνορα και συνοράκια δεν θα μπορούσαν να μην έχουν βάλει το χέρι τους οι Βρετανοί. Αυτοί είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την γεωγραφία της περιοχής, που είναι σύμφωνη με το «διαίρει και βασίλευε», αλλά και με τη διαδικασία που στην διπλωματία λέγεται «loyalty bonus», δηλαδή… μπόνους αφοσίωσης. Αν μου είσαι πιστός, θα σου δώσω ένα κομμάτι να’ χεις δικό σου.

🔎Ας το πάρουμε από την αρχή.

🔎Η χερσόνησος του Μουσαντάμ ήταν επί αιώνες γνωστή ως «ρους αλ τζιμπάλ», που σημαίνει «ακρωτήρια των βουνών». Πράγματι, η περιοχή εκείνη είναι ορεινή, με αρκετές κορυφές που ξεπερνούν τα 1.500 μέτρα και την ψηλότερη να φτάνει τα 1.900 μέτρα. Λόγω αυτού του υψομέτρου το κρύο στην περιοχή τους χειμώνες είναι ιδιαιτέρως τσουχτερό, σε αντίθεση με τα περισσότερα σημεία της Αραβίας, όπου γνωρίζετε ότι σκάνε και τα τζιτζίκια.

🔎Αυτή η μορφολογία της περιοχής δυσκόλεψε πολύ την κατάκτησή της. Το γεγονός, βέβαια, ότι οι ακτές, παρά την δαντελωτή υφή τους, δεν προσφέρονταν για να φτιαχτούν μεγάλα λιμάνια εκεί, απέτρεψε πολλούς από το να βάλουν πόδι. Στην ουσία το άκρο εκείνο ήταν απολύτως ακυβέρνητο. Οι αραβικές φυλές που είχαν εγκατασταθεί εκεί για αιώνες επέλεξαν είτε τα δυτικά παράλια, μέσα στον Περσικό Κόλπο, είτε τα δυτικά, στον Κόλπο του Ομάν και την Αραβική Θάλασσα.

🔎Το σουλτανάτο του Ομάν ήταν η πρώτη μεγάλη δύναμη της περιοχής, που στην ακμή της εξελίχθηκε σε αυτοκρατορία κι έφτασε μέχρι τη Ζανζιβάρη και τα ανατολικά αφρικανικά παράλια. Για την ακρίβεια, επρόκειτο για μία αυτοκρατορία με δύο…εξουσίες. Οι ακτές του σημερινού Ομάν ήταν υπό τον έλεγχο του σουλτάνου του Μουσκάτ, της μεγαλύτερης πόλης της περιοχής και σημερινής πρωτεύουσας. Το εσωτερικό το διαφέντευε ο εκάστοτε ιμάμης του Ομάν, ένα πρόσωπο με πολιτικο-θρησκευτικό τίτλο και τεράστια δύναμη.

🔎Θεωρητικά, όλα τα παράλια εκείνα ανήκαν στον σουλτάνο του Μουσκάτ, πλην όμως αυτή η κυριαρχία του σε πολλές περιπτώσεις ήταν μόνο τυπική. Ο κάθε οικισμός, ακόμα και τα μικρότερα χωριά, αποτελούσε μια φυλή, η οποία στήριζε ή όχι τον εκάστοτε σουλτάνο ανάλογα με τα συμφέροντά της. Και ο σουλτάνος πότε με γάμους, πότε με τις χατζάρες, προσπαθούσε να κρατήσει υπό έλεγχο τους πάντες.

🔎Στην ορεινή εκείνη περιοχή του Μουσαντάμ ζει ακόμα μια αραβική φυλή με το όνομα Σίχου. Και με το πέρασμα των αιώνων εγκαταστάθηκαν εκεί και οικογένειες περσικής καταγωγής, που έφτιαξαν την μικρή πόλη Κουμζάρ. Μπορεί να μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες και να είχαν διαφορετικά έθιμα, ωστόσο δεν αναφέρθηκαν ποτέ διενέξεις μεταξύ τους. Οι Σίχου υπερηφανεύονταν ότι ποτέ δεν είχαν δηλώσει υποταγή σε κανέναν σουλτάνο. Παρ’ ότι «τυπικά» το μέρος τους συγκαταλεγόταν στην κυριαρχία του Ομάν, κανείς δεν τους είχε κατακτήσει. Ούτε φόρο πλήρωναν σε κανέναν, ούτε και ενοχλούσαν κανέναν.

🔎Εκτός από 1,5 αιώνα που το Ομάν βρέθηκε κάτω από την κυριαρχία των Πορτογάλων (1507-1656), όλο τον άλλο χρόνο ήταν ανεξάρτητο σουλτανάτο, και τόσο δυνατό που οι αποικιοκράτες της εποχής θεώρησαν ασύμφορο να τα βάλουν μαζί του. Οι Βρετανοί, που πάντα έψαχναν βολικά λιμάνια-βάσεις για να διασφαλίσουν το δρόμο προς την Ινδία, ήταν οι πρώτοι που ενδιαφέρθηκαν για ξερή και ορεινή εκείνη περιοχή. Κι έβαλαν στο μυαλό διάφορων τοπικών αρχηγών «σεϊχ» ότι μπορούσαν να γίνουν «εμίρ», δηλαδή να αναβαθμίσουν τον τίτλο τους. Και οι επικράτειές τους το ίδιο, να γίνουν εμιράτα από σεϊχάτα.

🔎Παίζοντας, λοιπόν, το αέναο παιχνίδι της «προστασίας» από τυχόν πορτογαλική κατάκτηση, οι Βρετανοί έκαναν ολόκληρη εκστρατεία δέκα χρόνων (1809-1819) για να «προστατέψουν» όσους περισσότερους σεϊχηδες της περιοχής μπορούσαν. Με ιδιαίτερη μνεία στις περιοχές εκείνες γύρω από το «δάχτυλο». Συνολικά υπέγραψαν οκτώ τέτοιες «συμφωνίες». Κι επειδή το βρήκαν βαρετό να συνδιαλέγονται με όλους, το 1892 τους ένωσαν με το ζόρι σ’ ένα «προτεκτοράτο» με πολύ παράξενο όνομα: «Κράτη της Ανακωχής» (Trucial States). Διότι υποτίθεται ότι είχαν κάνει ανακωχή μεταξύ τους.

🔎Σ’ αυτά τα μέρη σύνορα δεν υπήρχαν ως τότε. Και αργότερα, όταν έγινε αυτή η ένωση (που ήταν ο προπομπός για τη δημιουργία των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων) απέκτησε δευτερεύουσα σημασία. Η κάθε φυλή, λοιπόν, στις οάσεις, τα πηγάδια και τους μεγαλύτερους οικισμούς, είχε ορκιστεί πίστη και υποταγή σε κάποιον από τους οκτώ «εμίρηδες» (οι οποίοι αργότερα έγιναν επτά, όταν ο εμίρης της Κάλμπα αποφάσισε να υποβαθμίσει τον εαυτό του σε σεϊχη και να ορκιστεί υποταγή στον εμίρη του Σάρτζα).

🔎Αποτέλεσμα αυτού του αιώνιου μπερδέματος είναι τα μπερδεμένα εσωτερικά σύνορα των ΗΑΕ, που βλέπετε στο χάρτη. Μικρές κουκίδες γης, οι οποίες έχουν κάνει συμφωνίες από παλιά, έχουν στείλει τα κορίτσια τους σε χαρέμια, έχουν σταθεί δίπλα στον εμίρη σε τοπικούς πολέμους.

🔎Με αυτό το διαχωρισμό, βέβαια, οι Βρετανοί πέτυχαν και την αποδυνάμωση των εμίρηδων. Κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί, ειδικά μετά την ανακάλυψη τεράστιων κοιτασμάτων πετρελαίου στον Περσικό Κόλπο, ότι θα μπορούσε να πιέσει με την απειλή πως θα κλείσει την κάνουλα. Ποιος θα το τολμούσε; Κι αν το έκανε κάποιος, οι διπλανοί του δεν θα έστεκαν σαν κοράκια έτοιμα να του αρπάξουν τα κατακερματισμένα του εδάφη;

🔎Με τα Εμιράτα, λοιπόν, όλα καλά. Και στο Ομάν οι Βρετανοί βρήκαν έναν απρόσμενο σύμμαχο στο πρόσωπο του σουλτάνου Σαϊντ. Αφού έγινε σουλτάνος μόλις στα 22 του χρόνια ο πανούργος Σαϊντ το’ παιξε βρετανόφιλος προκειμένου να πάρει την εξουσία σ’ όλη τη χώρα και να μην μοιράζεται το εσωτερικό με τον ιμάμη αντίπαλό του Γκαλίμπ μπιν Αλί. Οι Βρετανοί έκαναν τα στραβά μάτια, αν δεν βοήθησαν κιόλας, την ώρα που ο Σαϊντ έσφαζε δικούς του υπηκόους στο εσωτερικό, μέχρι που το 1959 τα κατάφερε. Το «Ομάν και Μουσκάτ», όπως λεγόταν ως τότε επισήμως η χώρα του, έγινε σκέτο «Ομάν».

🔎Στην πορεία, βέβαια, αποδείχτηκε ότι ο Σαϊντ δεν ήταν αυτό που λέμε άνθρωπος εμπιστοσύνης. Γενικά είχε διάφορα κολλήματα με το παρελθόν, σε παρανοϊκό βαθμό. Έφτασε στο σημείο να καταργήσει εντελώς την εκπαίδευση στην επικράτειά του, έκλεισε όλα τα σχολεία, με την δικαιολογία ότι «δημιουργούσαν δυστυχισμένα παιδιά»! Ο απόλυτος τρόπος, με τον οποίο κυβερνούσε, ξεσήκωσε κάποια στιγμή αντιδράσεις και στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό.

🔎Στην ουσία, αυτό που ήθελε να καταπνίξει ο σουλτάντος Σαϊντ ήταν ο «κομουνιστικός κίνδυνος»! Θεώρησε ότι αφού οι υπήκοοί του δεν θα ήξεραν να διαβάζουν, δεν θα μπορούσαν να έλθουν σ’ επαφή με την κομουνιστική ιδεολογία. Η οποία ήταν εξαιρετικά ανεπτυγμένη στο νότο της Αραβίας και είχε επεκταθεί σε ένοπλα κινήματα, τόσο στη Νότια Υεμένη, όσο και στο Ομάν. Κυρίως, όμως, στην περιοχή του Ντοφάρ, την εύφορη περιοχή του Ομάν που συνορεύει με την Υεμένη.

🔎To 1963 η περιοχή του Ντοφάρ επαναστάτησε. Τα επόμενα χρόνια εμφανίστηκαν όχι μία και δύο, αλλά τέσσερις ένοπλες οργανώσεις, όλες μαρξιστικής ιδεολογίας, που έπαιρναν φανερά βοήθεια από την Σοβιετική Ένωση, την Κίνα, την Κούβα και τη γειτονική Νότια Υεμένη. Ο σουλτάνος δεν άλλαζε τακτική, υποσχέθηκε να καταπνίξει την επανάσταση, αλλά δεν τα κατάφερνε.

🔎Τότε ακριβώς τα φίδια άρχισαν να ζώνουν τους Βρετανούς για το ενδεχόμενο να πέσει το Ομάν στα χέρια των κομουνιστών (και να υπάρχει πια σοβαρή και διαρκής απειλή να κλείσει το Στενό του Ορμούζ). Τότε ζήτησαν να ξεκαθαριστεί και το θέμα: Ποιος κατείχε την απώτατη άκρη της χερσονήσου του Μουσαντάμ; Το Ομάν ή κάποιος από τους εμίρηδες που «προστάτευαν»;

🔎Τα μασημένα λόγια που εισέπραξαν ως απάντηση τους έπεισαν ότι η περιοχή αυτή λειτουργούσε απολύτως ανεξάρτητα. Οι Σίχου δεν αναγνώριζαν κανέναν. Αυτό δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί.

🔎Στις 23 Ιουλίου 1970 οι Βρετανοί έκαναν την κίνησή τους στο Ομάν. Ο σουλτάνος Σαϊντ ανατράπηκε από τον ίδιο του τον γιο, τον Καμπούς, με τις βρετανικές ευλογίες, βεβαίως. Ο Σαϊντ δεν αντιστάθηκε, μετά την εκθρόνισή του εξορίστηκε στο Λονδίνο κι έμεινε για δύο χρόνια, ως το θάνατό του, στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο Ντόρτσεστερ.

🔎Ο νέος σουλτάνος Καμπούς, στα 30 του χρόνια τότε, πολύ πιο προοδευτικός και σύγχρονος από τον πατέρα του, αλλά το ίδιο απόλυτος στη διακυβέρνηση, υποσχέθηκε στους Άγγλους ότι θα έφερνε τους αντάρτες σε διαπραγματεύσεις και θα τους ηρεμούσε. Τα πράγματα όντως ηρέμησαν και το αντιστατικό κίνημα ξέφτισε, μέχρι που εξαφανίστηκε εντελώς το 1976.

🔎Γι’ αυτή την εκδούλευση, όμως, ο σουλτάνος Καμπούς πήρε για πρώτη φορά στην ιστορία και την κυριαρχία του «δαχτύλου», του Μουσαντάμ. Στο οποίο η εξουσία του ήταν μονο κατ’ όνομα. Σ’ αυτό βοήθησαν οι Βρετανοί με καθαρή στρατιωτική επιχείρηση, με αλεξιπτωτιστές της SAS να εισβάλλουν από αέρος τον Δεκέμβριο του 1970 και να τρομοκρατούν τους κατοίκους.

🔎Τα αρχεία του Φόρειν Όφις (του βρετανικού υπουργείου εξωτερικών) που αποχαρακτηρίστηκαν το 2020, μισό αιώνα μετά, μας πληροφόρησαν ότι το όνομα της στρατιωτικής επιχείρησης ήταν «Intradon» και έγινε με τη… γνωστή δικαιολογία: Ότι στο άκρο εκείνης της χερσονήσου είχε παρατηρηθεί «δραστηριότητα κομουνιστών ανταρτών». Συγκεκριμένα, λέει, από «βάσεις» σε γειτονικά εμιράτα είχε «εξακριβωθεί» ότι υπήρχαν τουλάχιστον 70 ένοπλοι αντάρτες στα χωριά.

🔎Οι αξιωματικοί της SAS, βέβαια, που συμμετείχαν στην επιχείρηση παραδέχτηκαν ότι δεν είδαν ούτε έναν «κομουνιστή αντάρτη». Παρ’ όλα αυτά εισέβαλαν σε χωριά και πόλεις, συνέλαβαν τους αρχηγούς τους και τους μετέφεραν στο Μουσκάτ, όπου τους υπέβαλαν σε βασανιστήρια για να αποκαλύψουν «κομουνιστική δράση». Κάτι που δεν έγινε.

🔎Οι Σίχου, που είχαν τη φήμη σπουδαίων πολεμιστών για αιώνες, κατάλαβαν από την πρώτη στιγμή ότι οποιαδήποτε αντίσταση θα τους αφάνιζε από προσώπου γης. Γι’ αυτό και αποφάσισαν να υποταχθούν στους Βρετανούς. Κι αυτοί, χωρίς να το πολυσκεφτούν, έκαναν… δώρο την περιοχή αυτή στο Ομάν, παρ’ όλο που δεν είχε κοινά σύνορα. Με αντάλλαγμα, βέβαια, ο σουλτάνος Καμπούς να κρατάει την περιοχή υπό τον έλεγχό του, σαν χωροφύλακας των παγκόσμιων πετρελαϊκών συμφερόντων.

🔎Για να ταξιδέψει κάποιος σήμερα στην περιοχή αυτή πρέπει να έχει ειδική άδεια από το υπουργείο Εσωτερικών του Ομάν. Θεωρητικά υπάρχει και ακτοπλοϊκή και αεροπορική σύνδεση με το Μουσκάτ (αν κάποιος δεν θέλει να μπει στην οδική ταλαιπωρία), αλλά χωρίς άδεια δεν γίνεται τίποτα. Προφανώς έχει φουντώσει η φημολογία ότι στην περιοχή έχουν αναπτυχθεί μυστικές στρατιωτικές βάσεις, υπερσύγχρονα ραντάρ και μπόλικο υλικό ηλεκτρονικού πολέμου. Το ποιος ελέγχει αυτές τις βάσεις, αν είναι δηλαδή Βρετανοί ή Αμερικανοί, δεν έχει διευκρινιστεί.

🔎Ο σουλτάνος Καμπούς πέθανε το 2020, στα 80 του χρόνια. Δεν είχε παιδιά, οπότε η εξουσία πέρασε στα χέρια του πρώτου του εξάδελφου, Χαϊθάμ μπιν Ταρίκ. Κι αυτός θεωρείται άνθρωπος των Βρετανών, έχοντας σπουδάσει και στην Οξφόρδη, οπότε το καθεστώς της περιοχής δεν θα αλλάξει.