Το νησί των κανιβάλων στη Νέα Γουινέα με βασιλιά έναν Σουηδό ναύτη!

H ιστορία είναι απίστευτη, αλλά απολύτως αληθινή. Και το καλύτερο ζωντανό παράδειγμα της παροιμίας «αν έχεις τύχη διάβαινε»… Το χρονικό ενός Σουηδού ναύτη, ο οποίος αντί να καταλήξει στα στομάχια των κανιβάλων της Νέας Γουινέας έγινε βασιλιάς του νησιού, στο οποίο ναυάγησε, κι απέκτησε περιουσία σε χρυσάφι που ούτε θα μπορούσε να τη φανταστεί!

🔎Πού και πότε έγιναν όλα αυτά; Στις αρχές του 20^ου αιώνα, στο νησί Ταμπάρ, ένα απ΄ αυτά που βρίσκονται βόρεια του μεγάλου νησιού της Νέας Γουινέας. Μιας περιοχής με τους περισσότερους κανίβαλους στην παγκόσμια ιστορία. Ο Καρλ Έρικ Πέτερσον έγραψε τη δική του ξεχωριστή σελίδα στο νησί.

🔎Κατ’ αρχάς, δύο πράγματα για το νησί. Το οποίο έχει έκταση 110 τ.χλμ., δηλαδή είναι όσο περίπου η δική μας Κάλυμνος. Ακόμα και σήμερα είναι αραιοκατοικημένο, απογραφή επίσημη δεν έχει γίνει ποτέ εκεί (!) και ο πληθυσμός εκτιμάται σήμερα σε κάτω από 5.000 ανθρώπους. Στις αρχές του 20^ου αιώνα, που ξεκινάει η ιστορία μας, θα ήταν αρκετά λιγότεροι.

🔎Το νησί Ταμπάρ και τα γύρω νησάκια του αποτελούν το αρχιπέλαγος Ταμπάρ, που εντάσσεται στην επαρχία της Νέας Ιρλανδίας. Το βασικό νησί ονομάστηκε έτσι από Βρετανούς ναύτες επειδή, πνιγμένο στο πράσινο, τους θύμιζε την… κανονική Ιρλανδία. Τα γειτονικά νησιά ονομάστηκαν, κατ’ αντιστοιχία, Νέα Βρετανία!

🔎Τα νησιά αυτά τα’ χαν αναναλύψει Ολλανδοί ήδη από το 1616. Τα επισκέφθηκε και ο Γάλλος θαλασσοπόρος Μπουγκενβίλ το 1768. Και φυσικά ήταν τόπος ανεφοδιασμού (σε νερό και ξυλεία) πολλών φαλαινοθηρικών, κυρίως βρετανικών. Κανείς, όμως, δεν τολμούσε να βάλει πόδι στα νησιά και να θεμελιώσει οικισμούς. Οι ιθαγενείς ήταν πολύ άγριοι και οι ιστορίες για άτυχους ναύτες και μέλη πληρωμάτων που αιχμαλωτίστηκαν και φαγώθηκαν από τους Ταμπάρ έδιναν κι έπαιρναν.

🔎Μοιραία, η περιοχή αυτή έμεινε… τελευταία στη διεκδίκηση των αποικιοκρατικών δυνάμεων. Οι φωστήρες κλεισμένοι στα ευρωπαϊκά παλάτια έκριναν ότι τα νησιά αυτά δεν είχαν καθόλου ενδιαφέρον. Οι Γάλλοι το 1880 είχαν κάνει μια προσπάθεια να φτιάξουν ένα υποτυπώδες λιμάνι, έστειλαν μάλιστα και στρατιώτες για να προστατέψουν τους αποίκους, αλλά μετά από μερικούς μήνες ένα πλοίο που πήγε εκεί βρήκε μόνο συντρίμμια, τον οικισμό έρημο και κανένα πτώμα, ούτε καν σκελετούς. Τους είχαν φάει όλους.

🔎Το 1885, λοιπόν, η Γερμανία, η τελευταία χρονικά αποικιοκρατική δύναμη, όρμησε να κατακτήσει ό,τι είχε απομείνει από τη μοιρασιά των άλλων και εξασφάλισε τη συναίνεση των Αγγλο-Γάλλων (που είχαν βάλει πόδι σχεδόν σ’ όλο τον Ειρηνικό) για να κατακτήσει την βόρεια περιοχή της Νέας Γουινέας, μαζί και τα νησιά αυτά.

🔎Από το 1885 ως το 1914, που ξεκίνησε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι Γερμανοί κατάφεραν με το μαχαίρι και τη φωτιά να κατακτήσουν τα νησιά, αλλά ειδικά αυτά της περιοχής του Ταμπάρ τα άφησαν στην ησυχία τους, λόγω της αγριότητας των κατοίκων. Για να εκμεταλλευθούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές κυρίως του βασικού νησιού, της τεράστιας Νέας Γουινέας, είχαν συστήσει και μια ημι-κρατική εταιρεία, την Neuguinea-Compagnie. Βεβαίως οι Γερμανοί μετονόμασαν τα νησιά, όλο το σύμπλεγμα το είπαν Αρχιπέλαγος Μπίσμαρκ (από το όνομα του πασίγνωστου πρώτου Γερμανού καγκελάριου) και το νησί της Νέας Ιρλανδίας το είπαν Νέο Μεκλεμβούργο!

🔎Σ’ ένα από τα πλοία που ελέγχονταν από την εταιρεία είχε μπαρκάρει ως ναύτης κι ο Καρλ Εμίλ Πέτερσον. Από τα 17 του είχε βγει στη θάλασσα για να βγάλει το μεροκάματο, καθώς ο πατέρας του εγκατέλειψε τη μάνα του και τα έξι της παιδιά στην τύχη τους. Ο Πέτερσον ήταν ένας εξαιρετικά δυνατός άνδρας, που στα πλοία της εταιρείας είχε αποκτήσει το παρατσούκλι «Strong Charlie», δυνατός Τσάρλι.

🔎Τα Χριστούγεννα του 1904 το πλοίο που βρισκόταν ο Καρλ, το Χέρτζογκ Γιόχαν Άλμπερτ, ναυάγησε στα ανοιχτά του νησιού Ταμπάρ μετά την πρόσκρουσή του σε ύφαλο. Ο Πέτερσον ήταν ο μοναδικός επιζώντας, κατάφερε με δυνατό κολύμπι να φτάσει μέχρι την ακτή. Αμέσως τον περικύκλωσαν οι κανίβαλοι ιθαγενείς, τον έδεσαν και τον πήγαν στον βασιλιά του νησιού, τον Λαμί, προφανώς για να τους υποδείξει με ποιο τρόπο θα τον… μαγειρέψουν.

🔎Για καλή τύχη του Πέτερσον, μπροστά στη σκηνή ήταν η αγαπημένη κόρη του αρχηγού, η Σίνγκντο. Η οποία τον λιγουρεύτηκε τον λευκό λεβέντη όπως τον είδε μπροστά της, και ζήτησε από τον πατέρα της να μην τον φάνε, αλλά να τον χρησιμοποιήσουν και να μάθουν απ’ αυτόν. Ο βασιλιάς συμφώνησε, ο Πέτερσον έμεινε δεμένος για μήνες, αλλά περνούσε όλο και περισσότερο χρόνο με την πριγκίπισσα, η οποία τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα.

🔎Ο γάμος τους έγινε με όλες τις τοπικές παραδόσεις το 1907. Πράγματι, ο Πέτερσον βοήθησε τους Ταμπάρ και στη ναυσιπλοϊα, να κατασκευάσουν πιο ανθεκτικά κανό, αλλά και στη γεωργία. Σύμφωνα με το θρύλο (τον οποίο, πάντως, ο ίδιος δεν επιβεβαίωσε), ηγήθηκε ο ίδιος μιας επιδρομής στα παράλια της Νέας Ιρλανδίας, όπου έκλεψαν εκατοντάδες γουρούνια (!) από μια τοπική φάρμα και τα μετέφεραν στο νησί τους. Τα γουρούνια έγιναν το αγαπημένο έδεσμα των ντόπιων, οι οποίοι άφησαν τον κανιβαλισμό.

🔎Ο βασιλιάς Λάμι πέθανε το 1913 και ο Πέτερσον, ως γαμπρός του, έγινε ο νέος «μονάρχης» του νησιού. Οι γερμανικές αρχές τα’ χασαν όταν επισκέφθηκαν τα νησιά και είδαν έναν λευκό επικεφαλής, αλλά δεν του ζήτησαν καμία εξήγηση, τους βόλευε ότι το νησί είχε γίνει πια πρότυπο ηρεμίας. Ο βασιλιάς Τσάρλι ήταν εξαιρετικά δημοφιλής, επειδή έφτιαχνε συνέχεια φυτείες (κυρίως αρτόδεντρα, μήλα και κόκκινα τζίντζερ), που μαζί με τα γουρούνια έλυσαν το χρόνιο πρόβλημα της πείνας.

🔎Σε αντίθεση, μάλιστα, με τους «βασιλιάδες» των άλλων νησιών, ο Καρλ όχι μόνο δεν τιμωρούσε τους υπηκόους του, αλλά τους βοηθούσε δουλεύοντας κι ο ίδιος στις φυτείες και κανόνιζε τις – λιγοστές στην αρχή, αλλά συνεχώς αυξανόμενες – εξαγωγές αγαθών με τους Ευρωπαίους. Οι Αυστραλοί, που έγιναν κύριοι των νησιών μετά την ήττα της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχαν να το λένε για την τιμιότητα του «βασιλιά» και το πόσο αγαπούσε τους νησιώτες, που έγιναν οι άνθρωποί του.

🔎Με την Σίνγκντο απέκτησε συνολικά εννέα παιδιά. Η γυναίκα του πέθανε το 1921 από επιλόχειο πυρετό, μετά την τελευταία της γέννα. Ο Καρλ ήθελε κάποια να φροντίσει τα παιδιά του, αλλά και για λόγους ισορροπίας δεν θέλησε να παντρευτεί κάποια από τις γυναίκες του νησιού. Αποφάσισε να ταξιδέψει στην γενέτειρά του τη Σουηδία για να βρει νέα σύζυγο και πράγματι τη βρήκε στο πρόσωπο της Αγγλο-Σουηδέζας Τζέσι Λουίζα Σίμπσον.

🔎Ο γάμος τους έγινε το 1923 στο νησί Ταμπάρ, και μάλιστα ήταν διπλό μυστήριο, και χριστιανικό, αλλά και σύμφωνα με τις ντόπιες παραδόσεις. Στο διάστημα της πολύμηνης απουσίας του, όμως, οι φυτείες είχαν παραμεληθεί και χρειάστηκε πολλή δουλειά για να ξαναστήσει τις επιχειρήσεις στα πόδια τους.

🔎Σύντομα πολλά από τα μικρότερα νησιά του αρχιπελάγους Ταμπάρ ήθελαν να «υποταχθούν» στον λευκό μονάρχη, για να βελτιωθεί το επίπεδο ζωής τους. Ο Καρλ πήγαινε συχνά ο ίδιος στα γύρω νησιά, άλλα κατοικημένα κι άλλα ακατοίκητα, για να επιθεωρήσει αν το έδαφος ήταν κατάλληλο για καλλιέργεια.

🔎Σ’ ένα από τα ταξίδια του αυτά, στο πολύ μικρότερο γειτονικό νησί Σιμπέρι, περιδιάβαινε έναν μικρό χείμαρρο, ώσπου είδε κάτι να γυαλίζει. Έδιωξε τους συνοδούς του, έψαξε καλύτερα και ανακάλυψε βόλους από ατόφιο χρυσάφι! Όπως αποδείχτηκε, οι ιθαγενείς γνώριζαν για τον χρυσό, αλλά δεν είχαν καταλάβει την αξία του.

🔎Κάπου εκεί, ο αγαπητός βασιλιάς που νοιαζόταν για τον λαό του χτυπήθηκε κατακέφαλα από τον ιό του χρυσού. Για να μην κινήσει υποψίες, είπε ότι το νησί δεν προσφερόταν για καλλιέργεια. Αλλά τα κατοπινά χρόνια επισκεπτόταν το νησί σχεδόν κάθε εβδομάδα και έφτανε στο Ταμπάρ με σακούλια γεμάτα χρυσάφι, τα οποία αποθήκευε ως προσωπική περιουσία.

🔎Όπως είναι φυσικό, το ενδιαφέρον του για τις φυτείες ατόνησε και τις άφησε να τις διαχειρίζονται οι υπήκοοί του. Ο ίδιος μάζεψε όσο χρυσάφι μπορούσε και βρισκόταν στην επιφάνεια του μικρού ποταμιού, αλλά δεν αποκάλυψε ποτέ τι έγινε. Και ο ίδιος και η γυναίκα του υπέφεραν από ελονοσία, οπότε αποφάσισε να ταξιδέψουν στην Αυστραλία για θεραπεία.

🔎Η γυναίκα του διαγνώστηκε με καρκίνο και επέστρεψε στη Στοκχόλμη για περαιτέρω θεραπεία, όμως ο Καρλ δεν την ακολούθησε. Έφυγε οριστικά από το νησί Ταμπάρ το 1935, στα 60 του, και εγκαταστάθηκε στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, όπου χάρηκε τα πλούτη του. Μάλλον υπερβολικά, όπως φαίνεται, καθώς πέθανε δύο χρόνια αργότερα από καρδιακή προσβολή. Οι φήμες που συνόδεψαν το θάνατό του έλεγαν ότι ήταν υπερβολικά ενεργός σεξουαλικά, διοργάνωνε συχνά όργια στο σπίτι του κι έπινε ακατάπαυστα.

🔎Το πιο παράξενο είναι ότι το μυστικό του χρυσού στο νησί Σιμπέρι έμεινε μυστικό για δεκαετίες. Οι πρώτες έρευνες έγιναν εκεί τη δεκαετία του 2000, μάλιστα από ιδιώτες που’ χαν ακούσει την ιστορία του Καρλ! Αμέσως η κυβέρνηση της Παπούα Νέας Γουινέας δέσμευσε το έδαφος και το οργανωμένο ορυχείο λειτούργησε για πρώτη φορά το 2012. Σήμερα θεωρείται ότι βρίσκεται πάνω σ’ ΄να από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα χρυσού στον κόσμο (!) και η παραγωγή το 2023 ανήλθε σε περίπου 2,8 τόνους ατόφιου χρυσού… Μπορεί κανείς μόνο να υποθέσει πόσο χρυσάφι μάζεψε ο Καρλ από εκεί.

🔎Η ιστορία του Καρλ ενέπνευσε την Άστριντ Λίντγκρεν στα μέσα της δεκαετίας του 1940 στη σειρά παιδικών μυθιστορημάτων με βασική ηρωίδα ένα κοριτσάκι που στην Ελλάδα το γνωρίσαμε ως «Πίπη Φακιδομύτη»! Το πραγματικό όνομά της στις ιστορίες της είναι Pippi Longstocking, δηλαδή Πίπη… Μακρυκάλτσα. Οι σειρές έγιναν και παιδική τηλεοπτική σειρά που προβαλλόταν μεταγλωττισμένη τη δεκαετία του 1980 και στην ελληνική τηλεόραση. Ο Εφραίμ Μακρυκάλτσας (Ephraim Longstocking), o πατέρας της Πίπης, μοιάζει καταπληκτικά με τον Καρλ, είναι καπετάνιος και πολύ πλούσιος…